Je hebt hem of zijn werk misschien al eens gezien op één van de kunstmarkten in West-Vlaanderen – Alfons Vantorre. Je kunt hem niet verwarren met iemand anders, want z’n werk is enig in z’n soort. Hij maakt – met de hand – miniatuur stranddecoratie, voornamelijk in hout. De typische strandcabines, een reddersstoel, een bankje, een vuurtoren, enz. Dat doet hij intussen al meer dan vijftig jaar.
Alfons Vantorre komt zelf uit een vissersgezin. Ze waren met 13 kinderen, die opgroeiden in Heist.
‘De Kavijaks’ – dat doet zeker een belletje rinkelen. Een autobiografisch boek geschreven door z’n broer, Jozef Vantorre. Een boek waar Stijn Coninx in 2005 een vijfdelige reeks van maakte. Een boek dat hier een mooi plekje op de kast heeft.
Alfons is zelf ooit strandredder geweest, hij heeft ook nog ‘La Dernière Heure’ verkocht tussen de strandcabines. De dingen die hij maakt heeft hij zo vaak van dichtbij gezien. Als jonge gast was hij evenwel ‘metser’. Geen hout dus, maar bakstenen. Daarna heeft hij alle soorten jobs gedaan en hij is zijn professionele carrière geëindigd als securityman. Maar z’n hart en z’n vrije tijd gingen steeds naar ‘het hout’ en de mooie dingen die hij daarmee kon maken.
Hij begon destijds met het maken van landbouwkarren. Die heeft hij nog steeds staan. Trots toont hij z’n verschillende creaties. En we kunnen alleen maar vol bewondering kijken naar deze miniaturen die zo ingenieus in elkaar steken. Ze kunnen perfect rijden, manoeuvreren, en het werk doen van de ‘grote, echte versies’. ‘Ik ben dan overgeschakeld naar zee- en stranddecoratie’, zegt Alfons, ‘tijden veranderen, en daarin waar de mensen toen meer in geïnteresseerd’.
Hij is negentig jaar. Maar dat kan je niet geloven. Een kleine spijker klopt hij handig en vlot het hout in. De kleinste stukjes hout worden op maat gezaagd, en in elkaar gezet. Deze man heeft een ongelooflijke drive, en het is zo mooi om zien. ‘Soms’, zegt hij, ‘sta ik ’s nachts op om verder te werken. Dan moet ik wel oppassen, dat ik de buren niet wakker maak.’
Hij maakt nooit één stuk van iets, maar altijd tien per keer. Da’s een verstandiger manier van werken. En het moet ‘in orde’ zijn, dat merk je. Het juiste opstapje, het juiste gaas voor de ramen… die details zijn belangrijk. Het materiaal dat hij gebruikt is soms ook ‘hergebruikt materiaal’. Oude houten kleerhangers waar hij de cilindervormige stokjes van gebruikt voor in z’n boeien. Of koperen kannen die hij omtovert tot de boeien zelf.
Als een strandcabine klaar is, dan ‘luistert’ hij naar z’n werk. ‘Het deurtje moet klakken’, zegt hij, ‘als het kwaliteit is’. Dat dit bijzonder en uniek handwerk is, daar is geen twijfel over…
