Ener­gie­ver­lies van wind­par­ken door ​‘zog-effect’ in Noord­zee: stu­die van KU Leuven

Op de Noordzeetop in 2023 kwamen negen Europese landen overeen om het vermogen aan windturbines op zee uit te breiden naar minstens 120 GW tegen 2030 en 300 GW tegen 2050. De geplande uitbreiding vormt zo een belangrijk onderdeel van de energietransitie en de Europese klimaatdoelstellingen. Een nieuwe studie van KU Leuven-wetenschappers, gepubliceerd in Environmental Research Letters, geeft een duidelijk beeld van de huidige en toekomstige energieopbrengst van windparken in de Noordzee. Uit de modelsimulaties blijkt dat de gemiddelde elektriciteitsproductie van windparken - uitgedrukt als aandeel van hun maximale capaciteit - in 2030 met 1,6 procentpunt hoger zal liggen dan bij de huidige generatie windparken. Die stijging is toe te schrijven aan het gebruik van krachtigere en efficiëntere turbines, en aan verdere ontwikkeling op gunstig gelegen locaties.

De geplande uitbreiding veroorzaakt echter ook meer onderlinge concurrentie tussen de verschillende windparken, ook wel bekend als het 'zog-effect' of 'windschaduw'. 

"Om elektriciteit te kunnen genereren, halen windmolens bewegingsenergie uit de lucht, waardoor die langzamer zal gaan bewegen", legt Ruben Borgers uit, postdoctoraal onderzoeker en eerste auteur van de studie. 

"Nieuwe windparken die windopwaarts van bestaande installaties worden gebouwd, zorgen voor een tragere windsnelheid in de achterliggende parken, met een lagere elektriciteitsproductie en minder opbrengsten als gevolg."