Veel kinderen krijgen pretlichtjes in de ogen als ze naar de kermis mogen. Olivier en Stefanie hebben nooit anders geweten. Hun moeder had het ‘bolosmito’kraam op foor. Toen moest je nog blikjes omver gooien met ballen. Sinds 1984 moet je die ballen zo goed mogelijk in monden – die open dicht gaan – zien te gooien.
Zowel Olivier als Stefanie zijn gevolgd. Beide ‘doen de foor’. Olivier lacht als we hem ernaar vragen – ‘Ik heb zelfs nooit nagedacht over iets anders doen’, zegt hij. Vanaf z’n zesde stak hij al een handje toe, op z’n 16de stond hij voor het eerst helemaal alleen in het kraam. Dat doet hij nu intussen al 33 jaar.
Hij en z’n zus verdelen het werk. Stefanie doet vooral de grote kermissen, Olivier de kleinere. Zo trekken ze heel West-Vlaanderen rond, en gaan ze naar enkele plaatsen in Oost-Vlaanderen. Slapen op de foor gebeurt niet vaak meer. Alleen als je echt lange tijd op één plek staat. En nu hebben ze geluk – sinds 28 maart staan ze op de Paasfoor in Kortrijk. Kermis in eigen stad dus.
Foorkramer zijn, betekent vaak ‘lange dagen maken’. ’s Morgens wordt het kraam aangevuld, alles wordt in orde gebracht en gepoetst. Na de middag gaan ze open tot laat in de avond. Tussen de foren in ontmoeten we hen in hun hangar in Lendelede, waar de foorkramen in orde gebracht worden. Het is een drukke job, van foor naar foor, steeds tussen de mensen, en ‘in de leute’. Maar ze zouden het niet anders willen.
Met dank aan
