Vroeger was het bij ons ook zo – enkele generaties geleden. Dan werd er genaaid, gehaakt en gebreid, en dan kreeg je dat mee van (groot)moeder op kind. Vandaag gebeurt dat nog maar weinig. De interesses zijn anders. Toch in onze cultuur.
Saïda Hajaji werd in Tunesië geboren. Een land waar textiel het voornaamste exportproduct is, en waar de ambacht van het naaien nog steeds – weliswaar minder dan vroeger, maar toch – met de paplepel wordt meegegeven. Het land heeft een rijkdom aan (mooi gekleurde) stoffen, aan ‘geperleerde stoffen’, het heeft ‘snoepwinkels’ aan materialen, waar je de mooiste kledij mee kan maken. Zoek op Google ‘Intertex Tunesia’ in Sousse maar eens op. De beelden van die internationale beurs zeggen genoeg!
Saïda was zeven jaar toen ze Tunesië verliet, en in Roeselare kwam wonen. Haar vader werkte hier in de tapijtindustrie en ook zij leek van kindsaf aan al gebeten door het textielvirus. Na haar opleiding in Roeselare werd ze ‘couturière’ zoals ze dat zo mooi zeggen. Ze ontwerpt en maakt stads-, bruid-, suite- en avondkledij waar vaak ook de typische Tunesische “ingrediënten” in verwerkt zitten. Wij leerden haar werk kennen op een modeshow in Torhout – waarvan we nog volgende beelden hebben:
Haar ambitie is de mensen ‘te laten stralen’. Het is misschien soms tegen de natuur van veel West-Vlamingen in – maar je mag wel eens opvallen, je mag wel eens in de kijker staan – zeker als het ‘jouw dag’ is!
