18 Jaar geleden kwam Hamid (of voluit Hamidullah) Hisari als politiek vluchteling helemaal alleen vanuit Afghanistan naar België. Na 12 dagen zonder voedsel in een container doorgebracht te hebben, kwam hij in ons land aan. Zijn vader en broer werden in Kaboel vermoord door de taliban.
Omdat hij op dat moment voor de Verenigde Naties werkte, was ook mijn eigen leven in gevaar. Dus maakte hij de overtocht. In Oostende trachtte hij een nieuw leven op te bouwen. Dat was niet eenvoudig. In een ander land je weg zoeken, je vestigen, de taal leren, werk zoeken, een nieuwe vriendenkring opbouwen,… kortom een ‘thuis vinden.’ Er komt ontzettend veel op je af, terwijl je eigenlijk nog heel veel te verwerken hebt… Hamid bouwde hier zijn leven verder uit. Intussen is hij getrouwd en heeft hij een dochtertje en een pasgeboren zoontje.
Afghanistan?
Het is een land waar weinig mensen een voorstelling bij hebben. Enkel de beelden die we uit het nieuws kennen. Of associaties – zoals ‘oorlog, ‘de taliban’ of ‘mensenrechtenschendingen’. En net omdat dat het enige beeld is dat mensen van het land hebben, krijg je als Afghaan ook te maken met heel wat vooroordelen. Toen Hamid in Oostende kwam wonen, dacht men in de straat dat een terrorist er zich had gevestigd. Hij kwam uit Afghanistan, dus hij was bij voorbaat een ‘slecht man’. Het duurde ontzettend lang voor hij het vertrouwen van iedereen kreeg. ‘Nu zijn mijn buren mijn beste vrienden. Ze zijn als familie voor me’, zegt hij. Hij tracht een ander beeld van het land te geven. Het is echt een ontzettend mooi land. Prachtige natuur ook. Een land dat zoveel te bieden heeft. Maar er is zoveel veranderd in al die jaren. Als je beelden ziet van de jaren ’70, dan kijk je op. Toen was het daar veel moderner dan hier. Op korte tijd kan er heel veel veranderen in een land. Ook voor de inwoners zelf is dat schrikken. Ook zij zijn het er niet mee eens. Hamid vertelt over de vrouwen in zijn familie die gestudeerd hebben, die topjobs hadden. En dan plots wordt de klok teruggedraaid. Op vandaag is er voor vrouwen zelfs geen onderwijs. Dat is onbegrijpelijk. Ook voor ons. Dat is onaanvaardbaar. Als hij kijkt naar zijn eigen dochter, die hier op een heel andere manier kan opgroeien, dan doet het hem onwaarschijnlijk veel pijn dat dat in zijn land, het land waar hij van hield, en van houdt, nu niet kan.
Mensen kennen de ‘taliban’, maar Afghanistan valt daar niet mee samen, en ook de Afghanen zelf niet. Het geboorteland van Hamid is zoveel meer dan dat…
‘Niida – saffraan’
In Afghanistan zouden ze ‘de beste saffraan ter wereld’ hebben. Daar zorgt de unieke mix van grond, water en zon voor. Het is één van de specerijen met een sterke smaak, die vaak aangewend wordt in de Afghaanse keuken. Voor Hamid is het de smaak van thuis. Dat positieve verhaal draagt hij, samen met zijn vrouw, graag uit. Hij importeert de pure saffraan van Afghanistan, en tracht het hier mee in onze keuken te integreren: puur, maar ook in honing, zout of pralines. Zijn producten worden verkocht in delicatessezaken, restaurants, en via de webshop. Zo tracht hij onze beide culturen te verbinden. De producten kregen de naam ‘Niida’ mee. Dat betekent letterlijk stem. Het staat voor de vele vrouwen en kinderen in Afghanistan die elke dag opnieuw een moedige strijd leveren.
Een deel van de verkoopsopbrengst keert terug naar Afghanistan. Met een vzw willen ze het onderwijs van kinderen, jongeren en meisjes in Afghanistan steunen. ‘Wij geloven dat het onderwijs van de Afghaanse jeugd de sleutel is tot de duurzame wederopbouw van het land. Onze missie in Afghanistan richt zich op kinderen zonder ouders of verzorgers, en kinderen die op de straat werken.’
