Zeven­tien jaar opslui­ting voor dood­slag in Kortrijk

Op 15 oktober 2021 bezocht Athena Man rond 19 uur het appartement van haar broer T. in de Minister Tacklaan in Kortrijk. Kort daarna ging ze op de koffie bij zijn buurvrouw, Lorine De Witte, die een tijdlang een seksuele relatie had met T. De Witte sprak over problemen tussen T. en hun andere buurvrouw, Caroline Kint, die bij de sociale verhuurmaatschappij had geklaagd over Man’s broer.

Toen Athena Man rond 21 uur terugkeerde naar het appartement van haar broer, kwam ze Kint tegen. Volgens de beschuldigde had De Witte op dat moment het slachtoffer aangewezen. Man gaf Kint een duw, waardoor ze viel. Vervolgens begon Man op haar hoofd te slaan en te schoppen. Ze sloeg het gezicht van Kint meerdere keren hard op de betonnen vloer. Uiteindelijk sleurde ze Kint aan haar haren naar haar eigen appartement. Kint werd nog gereanimeerd, maar overleed op 21 oktober aan haar verwondingen.

De verdediging van Athena Man erkende haar schuld aan doodslag en diefstal, aangezien ze na de feiten de handtas van het slachtoffer had meegenomen. Lorine De Witte werd door het openbaar ministerie gezien als mededader of minstens medeplichtige. Haar advocaten, meester Filip De Reuse en meester Floor Ameye, wisten haar enkel veroordeeld te krijgen voor schuldig verzuim.

“Doodslag is een zware misdaad en de wetgever bepaalt hiervoor dan ook een hoge straf. Het is immers een levensdelict”, aldus het arrest. Het hof en de juryleden merkten op dat Athena Man het slachtoffer totaal niet kende en dat Kint haar nooit iets had aangedaan. "Ze veroorzaakte hiermee een onmetelijke menselijke ravage", verklaarde voorzitter Bart Meganck. Hij benadrukte dat Kint, na een woelige levensloop eindelijk rust had gevonden in haar appartement in Kortrijk.

Het hof en de jury zagen in de feiten zelf geen verzachtende omstandigheden. Caroline Kint was fysiek niet opgewassen tegen de veel jongere beschuldigde. Gerechtsdeskundigen stelden ook een persoonlijkheidsstoornis met antisociale kenmerken vast bij Man, wat in combinatie met haar drugs- en alcoholprobleem een hoog risico op nieuwe gewelddadige feiten betekent.

Het hof hield wel rekening met de moeilijke levensloop van Man, die van jongs af aan een warm nest miste en materiële, affectieve en pedagogische verwaarlozing had ervaren. Bovendien nam ze ondanks haar beperkte intellectuele mogelijkheden snel haar verantwoordelijkheid voor de feiten en toonde ze oprechte spijt. Ook de liefde voor haar zoontje werd als een verzachtende omstandigheid gezien.

Voor Lorine De Witte had het openbaar ministerie de maximumstraf van een jaar cel gevorderd. Het arrest stelde dat de beschuldigde een goede vriendin in nood niet hielp. Ze vreesde immers om zelf op een of andere manier betrokken te raken bij de feiten. "Ze misrekende zich trouwens, want zo zorgde ze er voor dat ze net wel werd meegezogen in een bepaalde vervolging." Er werd echter gewezen op het lage risico op herhaling en haar rol als poetsvrouw. "Ze stond altijd klaar voor haar kinderen, die haar op de zitting prezen en zijn uitgegroeid tot mooie personen."

Tot slot richtte voorzitter Bart Meganck zich zoals gebruikelijk tot de veroordeelden. "Misschien zult u nog huilen, straks of later in uw cel. Huil maar goed, maar ik hoop dat u ook huilt voor het slachtoffer en niet alleen voor uzelf. Voor die moeder, die oma die u het leven hebt ontnomen," zei hij tegen Athena Man. Ook Lorine De Witte werd nog kort toegesproken voordat ze werd vrijgelaten. "Het hof heeft clementie getoond en de feiten waar u schuldig aan bevonden bent, zijn minder erg dan u misschien had gevreesd. Maar het blijft een asociaal misdrijf. Ik hoop dat u nog vaak aan uw vriendin denkt."