Biografie beschrijft leven Hugo Claus: “In Oostende bloeide mooi talent open”
Morgen is het dag op dag 16 jaar geleden dat schrijver Hugo Claus overleed. Er is net nu een nieuw boek uit over Vlaanderens grootste dichter en romanschrijver. Biograaf en journalist Mark Schaevers had 1.000 pagina’s nodig om de vele levens van de excentrieke schrijver in kaart te brengen.
"Brugge, waar hij geboren is tegen zijn zin, heeft hij altijd gezegd," weet Mark Schaevers. "Die trapgevels konden alleen maar naar God en de dood kon leiden. Zijn wieg stond ook even in Ieper. En dan komt hij via Astene in Kortrijk terecht. De stad van zijn jeugd waar hij ook op kostschool zit, een belangrijke, maar pijnlijke periode… en dan ook de oorlog die hij hier in een zwart nest, een collaborerende familie meemaakte."
Naar Oostende
Ook in Claus’ bekendste werk, "het Verdriet van België", lees je over hoe hij in Kortrijk de oorlog doormaakt. Nu Claus 16 jaar overleden is, wordt met minder schroom over zijn positie en overtuigingen in die oorlogsjaren geschreven. Maar Claus was jong en heeft toch wel veel tijd nodig om zich via Oostende, vrouwen, Parijs en Italië uit de klei van een zwarte jeugd te trekken.
En zo komt Claus in Oostende terecht. Misschien zijn voorkeurstad in West-Vlaanderen. “Oostende, Daar is mijn bestaan beginnen te vergaan,” citeert Schaevers. "Hij noemt het vergaan, maar het is ook de opgang van de jonge Claus en het fantastisch ontbloeien van een talent dat daar gebeurt. Maar ook de grote liefde met zijn eerste vrouw, Ellie Overzier. Het zijn mooie passages in mijn boek gestoffeerd door een reeks liefdesbrieven."
Flamboyante levensgenieter
In Oostende woont hij in 1959 hier aan het Zeeheldenplein in het Hotel De Londres. Er staat veel in de lijvige biografie waar Mark Schaevers 10 jaar aan heeft gewerkt. Claus ontpopt zich in de jaren 70 en 80 tot een flamboyante schrijvende levensgenieter. Ook dat komt dat uitgebreid aan bod. Uiteindelijk komt er aan de levens van Claus in 2008 een einde, weer in Oostende, met een as-uitstrooiing, op het strand.
"Het was zijn wens dat Veerle De Wit, zijn weduwe, dat zou doen," weet Schaevers.
"Raversijde, aan de golfbreker waar Oostende begint, maar toch om door niet al te veel mensen gezien te worden: daar heeft ze zijn assen uitgestrooid."
En met zijn zelf geregisseerde dood net daarvoor legde Claus ook nog even de vinger op de wonde van een onvolmaakte euthanasiewet in ons land. Een soort laatste verzetsdaad tegen het door hem zo vervloekte katholicisme.
Claus was duidelijk niet alleen een groot West-Vlaming maar ook een mens die nu, lang na zijn dood, alweer aan de basis ligt van een pakkend boek.
