Ze zijn een begrip in Oostduinkerke en ver daarbuiten: de paardenvissers die in zee gaan om garnalen te vangen. Een nieuw boek brengt de geschiedenis van de garnaalvisserij te paard.
Van de veertiende eeuw, dat is de eerste vermelding die de auteur terugvond, tot de eerste vrouwen die zich officieel volwaardig paardenvisser mogen noemen.
Momenteel hebben we twee dames paardenvisserinnen die dat project helemaal hebben doorgemaakt. Jan Huyghe, auteur: “Tot dan was deze strandvisserij louter een mannenjob. Dat blijkt uit de gedetailleerde namen lijst van bijna 300 paardenvissers aan de Westkust tussen zeventienhonderd en nu.”
Auteur Jan Huyghe vond die na veel speurwerk terug in archieven. Nu zijn er nog dertien paardenvissers, onder wie wee vrouwen. De auteur start zijn speurtocht vanaf de veertiende eeuw. “Die paardenvisserij is bijna de hele geschiedenis door tot diep in de negentiende eeuw bedreigd is geweest door verordeningen van de overheid die daar eigenlijk graten in zag. Ze dachten dat de paarden het visbroedsel, het jonge visbroed, vernietigden. De wetenschap was niet ver gevorderd, daar is natuurlijk niets van aan.”
Ook interessant om lezen zijn de zevenhonderd feiten en weetjes die de auteur tijdens zijn speurwerk opspitte. En je steekt ook wat vissersjargon op. Zoals over de typische houten stoel waarmee ze hun paard opzadelen. Een paardenvisser spreekt van hun preekstoel. Voor de auteur is zijn boek een naslagwerk dat zowel de leek, de volkskundige als de wetenschapper kan boeien.
