De gemeentebelasting op wooneenheden zonder domicilie, beter bekend als de taks op tweede verblijven, wordt in heel wat gemeenten, vooral kustgemeenten, in vraag gesteld.
Ook De Panne bleef niet gespaard gerechtelijke procedures. De belasting op wooneenheden zonder domicilie wordt betaald door mensen die een eigendom hebben waar niemand gedomicilieerd is op 1 januari van het aanslagjaar. Een eigenaar van zo’n eigendom in De Panne vond deze taks onterecht omdat zijn verblijf in een gebied voor verblijfsrecreatie is gelegen waar geen hoofdverblijfplaats kan gevestigd worden. De eigenaar werd in het ongelijk gesteld.
Geen onderscheid
De vierde Kamer van de Rechtbank van eerste aanleg West-Vlaanderen, afdeling Brugge, verklaarde de vordering van de eigenaar ontvankelijk, doch ongegrond. De rechtbank is van oordeel dat de mogelijkheid om zich te kunnen domiciliëren van geen belang is. Verblijfsgelegenheden die in een gebied liggen waar permanent wonen verboden is, kunnen dus aan dezelfde belasting worden onderworpen als die in een gebied waar de woonfunctie is toegelaten. De rechtbank beslist dat de belastingplicht van de eigenaar van de wooneenheid geldt ongeacht of deze al dan niet ingeschreven is in het bevolkingsregister van de gemeente, zodat er geen onderscheid wordt gemaakt in het betrokken belastingreglement tussen inwoners en niet-inwoners van de gemeente.
Bekijk ook
Taalfout opgemerkt?
Heb je een taal- of schrijffout opgemerkt in dit artikel?
